Een persoonlijk verhaal van onze medewerker

Mijn vader en moeder vieren binnenkort hun diamanten bruiloft. Naast een groot familiefeest dat ik heb gepland, heb ik geregeld dat ik mijn ouders meeneem naar één van onze campings in Bretagne. Dat was precies wat zij wilden! Geen super-de-luxe 360-delig servies, geen 800 inch flatscreen TV, maar een vakantie samen.

De datum stond. Ik zou op pad gaan met mijn Skoda volgeladen met Yorkshire thee, Baileys en een paar oudjes die samen 60 jaar getrouwd zijn. Geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog en daarna vele kleine catastrofes overwonnen. Op vakantie met die twee die mij vroeger verwenden met meer dan 20 zomervakanties. Elk jaar, zonder uitzondering en altijd met veel liefde en aandacht.

En nu is het mijn beurt. Tijd om mijn ouders het enige te geven wat zij écht willen; tijd met elkaar. Eén week samen, genieten van de zon, net als vroeger.

Tijd, het gemeengoed dat mijn ouders (jouw ouders ook, geen twijfel) opeens op een geheel nieuwe manier moeten indelen, omdat hen wordt gevraagd zich terug te trekken uit de wereld. Zich terug te trekken van hun geliefden.

Papa was bijzonder enthousiast over de oesters. Hij kan ze uitzuigen als een pro. Als er een kokkel of weekdier in bereik van zijn zakmes komt, zal hij niet rusten totdat hij het uit de rots heeft gerukt en het heeft overgoten met azijn. Hij is zo ‘Frans’. En mam? Die kon niet wachten om door de winkelstraatjes van St. Malo te struinen en te genieten van een lunch aan zee met een goed glas wijn en een briljant uitzicht.

Beiden waren letterlijk de dagen aan het aftellen (en dan bedoel ik letterlijk. Ze waren de dagen aan het afvinken op hun kastelen-kalender in de keuken.) Mijn moeder had haar koffer al open liggen op de logeerkamer, om hem langzaamaan te vullen met ‘blitse’ slippers en aspirientjes.
Ik zal eerlijk tegen jullie zijn, toen ik de trip boekte was ik blij voor hun, maar ik zag er ook wel een beetje tegenop. Wij met zijn drieën, alleen in een stacaravan met slechte wifi en het beroemde onvoorspelbare Bretonse weer.

En nu? Nu gaat onze vakantie niet door. Althans, niet deze lente. En ik haat mezelf omdat ik er stiekem tegen opzag. Omdat ik op dit moment meer dan wat dan ook ter wereld wens, dat alles weer is zoals het was. Ik zou willen dat pap zich aan het volstoppen is met oesters in Cancale, en dat mama Franse eau de toilette koopt in een veel te dure parfumerie in St. Malo en dat ik al deze herinneringen kon koesteren om later nog eens glimlachend terug te denken aan onze vakantie.

Dat is het ding met alles wat je dagelijks omringt’, zoals de zomervakantie, je vader en moeder zoals ze zijn, de winkeltjes waar je altijd zo van hield, maar waar je niet meer zo vaak naar toe ging. Al die dingen die je voor vanzelfsprekend nam, en waar je geen tijd meer voor maakt. En nu is het weg en zou je willen dat je er meer aandacht aan had besteed.

Mensen zien bedrijven als gezichtloze eenheidsworsten. Ik kan het weten, want ik doe het zelf ook. Zeker nu we allemaal zo boos zijn op microscopisch kleine vijanden genaamd Covid-19, is de kans groot dat de arme vrouw van het aphotheek of de zaterdaghulp bij de supermarkt de volle laag van ons krijgt. Omdat we nou eenmaal niet tegen een virus kunnen schreeuwen. Iedereen doet zijn uiterste best. Wees lief voor elkaar.

Ja, ik schrijf voor Eurocamp. Maar dit is geen marketingtruc. Het is gewoon mijn verhaal. Want ik ben net als jij. Net als mijn collega’s hier en in heel Europa op de campings. We doen wat we kunnen… dag voor dag. Want, echt, wat we allemaal willen is om onze ouders in ieder geval nog één keer mee te kunnen nemen op vakantie. Zelfs de mensen die geen ouders meer hebben… Dus als we een vakantie moeten annuleren, die van ons of die van jullie, dan maakt dat ons verdrietig. 

En nu staat de reisindustrie voor een gevecht om te overleven. Het zet me aan het denken: stel je een wereld voor zonder reisbranche. Stel je een wereld voor zonder hotels, zonder stewardessen, B&B-eigenaren, nagelstylisten in de all inclusive resorts, schoonmakers, de medewerkers op de camping van bijvoorbeeld onze kidsclub, die het altijd weer voor elkaar krijgen om jouw vijfjarige in Simba te veranderen met wat fantasie en schmink. Want het zijn niet de bedrijven en organisaties die voor de herinneringen zorgen, het zijn de mensen.

Mijn mooiste herinneringen zijn die van mijn vader die mij leert vliegeren op de stranden van Bretagne – daarom gaan we daar naar terug – van mama’s barbecueworstjes gemaakt in een windkracht tien op het eiland Skye, de eerste keer dat ik leerde drijven in het heldere water voor de kust van Mallorca. En dat is nou precies hetgeen wat je je op dat moment niet realiseert, dat dit je mooiste herinneringen zijn.

Op dit moment zijn vakanties wel het laatste waar je nu aan denkt. Op dit moment denk ik aan hoe geweldig de zorg in ons land is. Zonder hun, zouden we in een hele andere wereld leven.

Maar als dit alles voorbij is? Dan hebben we allemaal een vakantie nodig. Want als alles voorbij is, is dat precies het medicijn dat we nodig hebben. En vooral de mensen in de zorg!

Dus wat ik belangrijk vind, wanneer de rust weer is wedergekeerd, is dat we iedereen die ons lief is, de vakantie kunnen geven die ze verdienen. Ik hoop dat de reisindustrie (en ik bedoel dus niet alleen Eurocamp, maar alle geweldige mensen die onze vakanties mogelijk maken) hier goed doorheen komt, en hier niet aan onderdoor gaat.

Pap en mam? Die zijn op genoeg vakanties geweest. Ze zijn opmerkelijk relaxed over dit alles en geven me die blik elke keer als ik zeg dat ze hun handen moeten wassen. Maar ik weet, diep van binnen, dat het enige waar ze op hopen is nog één vakantie. Dus onze reis naar Bretagne? Die gaan we zeker niet afzeggen, het staat alleen even in de wacht.

Dit bericht is 1622 keer gelezen.